het hondje

In een consult nam ik alle tijd voor haar overleden man en haar overleden moeder. Met zorg communiceerde ik en probeerde zoveel mogelijk het contact voort te zetten. De man was echter kort af. Hij had zijn zegje gezegd en ik kon er nog lang over praten, maar dat was niet nodig volgens hem. Desalniettemin was het een waardevol en best uitgebreid contact. Zij nam alles min of meer voor kennisgeving aan. Het gemis van haar man had ze een plekje gegeven. Ze vroeg mij of hij ook iets vertelde over een 'kadootje'. Ik kon er niet bij en het viel stil...begreep even niet waar het naar toe ging.

Voor ik wilde afronden vertelde ze dat ze met haar man een hond had gehad en dat toen haar man overleden was ze een hondje had gekregen. Eerst wilde ze haar hondje niet. Nog 15 jaar voor een hond zorgen terwijl ze al op leeftijd was. Alle argumenten wierp ze tegen. Maar de schenker zette door, wist dat ze geen 'nee' kon zeggen tegen het prachtbeestje.

Ze heeft 12 jaar voor het lieve hondje gezorgd en lief en leed gedeeld. Samen waren ze maatjes na het overlijden van haar man. Wat een steun, wat een vriendschap. Haar vraag was of het hondje ook bij hem was.....

Ja natuurlijk! Ik omschreef de eerste hond en daarna het hondje. En dat terwijl ik geen hondenkenner ben... maar onmiskenbaar... de grootte, de kleur van haar vacht, de speelsigheid en hoe ze altijd bij de schuifdeuren van het balkon zat te kijken en wachten. Haar plekje... het plekje van een lieve metgezel, het hondje. Onmiskenbaar haar hondje!

Tranen rolden over haar wangen. Wat had ze zich aan haar hondje gehecht en wat miste ze dat. Dat haar man kwam was oke. Dat gemis had al een plekje gekregen, maar dat het hondje samen was met haar man was zo ontroerend voor haar...

Het werd een zeer kostbaar consult. Dit had ik mij niet kunnen bedenken, van te voren, en al helemaal niet gefocust op de dieren bij aanvang. Maar wat waardevol voor haar! Wat kunnen dieren een bijzondere plek van liefde in ons hart innemen.

Datum: 03-10-2012 in algemeen
Tags: